dramat ząbkowania...

Wizja szpitala strasznie mnie przeraża... Ale z minuty na minutę dochodzi do mnie, że to raczej nieunikniona sprawa!
Chcę wierzyć, że jestem w stanie nie dopuścić do najgorszego! Chcę wierzyć, że poradzę sobie sama z tym problemem. Ale czy wierząc w siebie, nie skrzywdzę Kudłatej?

Drugą dobę trwa jej walka organizmu z wychodzącym ząbkiem! Już przebił dziąsełko- można wyczuć i zobaczyć drugą dolną jedyneczkę. Jakże by mnie ta wiadomość napawała dumą i radością, gdyby nie widok tego drobnego ciałka, które przelewa mi się na rękach, z którego wylewa się i górą i dołem wszystko, co wchłonie.
Malutkie, rozpalone do ponad 39stopni ciałko. Czerwone, zapłakane oczka. Usteczka wykrzywione w grymasie bólu, wydające łamiące serce matki dźwięki. Wszechobecny zapach wymiocin i brudnych pieluszek. Mimo ciągłego przebierania, mycia, wyrzucania, sprzątania, wycierania...

Stosy brudów pod pralką, dwie suszarki uginające się pod stertą wypranej bielizny.

Ból głowy, skołatanie, zmęczenie...
To nic, w porównaniu z tym co przechodzi Kudłata.

Patrzę na tego okruszka walczącego, z mało przyjaznym etapem w jej króciutkim jeszcze życiu. Patrzę i łzy mi kapią z oczu... 
Łzy bezsilności. 
Łzy niemocy. 
Łzy...dopuszczające myśl, że to może skończyć się szpitalem.

Odwodnienie!

To może być efektem ząbkowania Kudłatej. Chce pić, chce jeść. Ale nie jest w stanie! Pijąc butlę z mlekiem, zaczyna wymiotować tym, co zdążyła wypić, wciąż trzymając butlę w buzi... Po wymiotach, nie chce od razu pić. Wodą się krztusi i płacze jak jej podaję. Co raz więcej z siebie wylewa niż wlewa. Może to głupie... Ale mam wrażenie, że podczas tych dwóch dób, Kudłata straciła na wadze...

A ja, wyrodna matka, biję się z myślami - dzwonić/ jechać na pogotowie dziecięce, czy walczyć w domu...

I tak źle i tak nie dobrze!